Türkiye’nin atılım yıllarının ağır yaralı çocuğudur İstanbul. Gelen her hükümetin en iyi zamanlarında İstanbul birer şantiyeye dönmüştür. Cumhuriyetin ilk yıllarından tutun Demokrat Parti’nin iktidarına, oradan Anavatan Partisi’ne ve günümüze kadar. Her devirde İstanbul birer şantiye haline gelmiştir. İşin ilginç yanı, kaza kaza, hafriyat kaldıra kaldıra, ağaç kese kese bitiremediler koskoca şehri. Tüm Türkiye İstanbul’a yığılsa, sınırlar genişletilip yine şantiyeliğe devam edilecek belki de. Ne çileymiş…
Bir İtalyan mimarın “Türkler İstanbul’u 1453’te fethettiler ama hala yerleşemediler” dediği rivayet edilir. Rivayet doğru mudur bilmem ama anlam olarak çok büyük bir hakikati ihtiva ettiği kesin. Bir türlü yerleşemedik şehrimize. Bir rahat oturamıyoruz yerimizde. Sürekli bir değişim, sürekli bir devinim, sürekli bir yenilenme iştahı… En güzel yerleri ticaret merkezleriyle işgal edilmiş, oluşan her kültürü zorbalıkla dağıtılmış, rant uğruna her metrekaresi parça parça edilmiş bir şehir İstanbul.
İstanbul bir gün intikamını alacakmış gibi geliyor. Şehrin intikamı ağır olacak gibi geliyor. Bize de ellerimiz kollarımız bağlı beklemek düşüyor.
Hocam kaleminize ve ellerinize sağlık genel olarak okudum bütün yorumlarinizi çok güzel bir bakisacisiyla ele almışsınız (bakmak ve gormek cok ayrı derler)haliyle bakıp da göremediğimiz çok mesele var ve hayatın verdiği mesguliyetler ve göremediklerini bir eğitimci olarak en dikkatimi çeken eğitim noktasında yazdığınız yazı bamtelimize dokundunuz ifade edemediklerimizi ifade ettiniz şunu demekten başka birşey gelmiyo elimizden (insan olmaktan baska)Inşallah yazılarınız çok geniş kesimlere ulaşır çok kıymetli yazılar ve umuyorum ehli vicdan insanlar tarafından değerlendirilir çok teşekkürler yazılarınizin bizim devamı dileğiyle…
Güzel yorumlarınız ve temennileriniz için teşekkür ederim.